Każda hossa jest inna, powstaje i kończy się z różnych powodów i w różnych warunkach. Choć trudno na podstawie historycznych porównań snuć prognozy, nie można jednak bagatelizować historycznych prawidłowości. Te zaś wskazują, że rynek byka w Stanach Zjednoczonych trwa zwykle około 5 lat. Ten z którym mamy do czynienia obecnie, właśnie dożywa tego wieku.

Akcje co dziesiątej spółki osiągnęły roczne maksimum notowań, a prawie jedna trzecia jest bardzo blisko tego. Ponad jedna czwarta walorów w ciągu ostatnich pięciu lat zyskała ponad 100 proc. Od dna giełdowej koniunktury na papierach 25 spółek można było zarobić co najmniej 500 proc., a w przypadku „siedmiu wspaniałych” ponad 1000 proc. Mimo to, wciąż trudno mówić o przewartościowaniu rynku.

Do określenia utrzymującej się od wielu miesięcy dobrej koniunktury na rynkach akcji coraz lepiej zaczyna pasować jedno słowo - hossa.

WIG20 po burzliwej wspinaczce, trwającej od maja 2012 r., zyskał prawie 25 proc. Wskaźnik średnich firm ruch w górę rozpoczął w grudniu 2011 r. i od tego czasu poszedł w górę o 72 proc. Inwestorzy przypomnieli sobie o funduszach inwestycyjnych i coraz chętniej wybierają te bardziej agresywne. Nie ma już wątpliwości, że mamy hossę, choć media jeszcze o niej nie trąbią.

Patrząc na WIG20 trudno mówić o hossie. W segmencie średnich i małych firm, co do jej istnienia nie ma wątpliwości. W szczegółowym podziale branżowym, prym wiodą spółki przemysłowe, jednak głównie te, które znajdują się bliżej konsumenta. Potwierdza to tezę, że gospodarka powoli wchodzi w fazę ożywienia, a giełda tę tendencję trafnie dyskontuje.

Choć na giełdach emerging markets drugie półrocze 2013 r. przynosi poprawę nastrojów, nie wystarcza to jednak do wyjaśnienia powodów dynamicznej hossy na parkiecie w Argentynie, rozpoczętej kilka miesięcy wcześniej. Nie wystarczają do tego także oceny stanu i perspektyw argentyńskiej gospodarki, finansów państwa, wciąż narażonych na roszczenia wierzycieli, oraz wysokie ryzyko inwestycyjne, potwierdzone przez agencje ratingowe.

Choć w drugim kwartale zanotowano zauważalną poprawę kondycji polskiej gospodarki, to wyniki największych firm notowanych na warszawskim parkiecie, odczuły ją w niewielkim stopniu. Warunkiem kontynuacji hossy będzie wzrost zysków spółek, uzasadniający wzrost cen ich akcji.

Po zapowiedziach amerykańskiej Rezerwy Federalnej końca skupowania obligacji analitycy prognozują korektę na nowojorskiej giełdzie. Mimo to długoterminowe prognozy dla rynku są znacznie lepsze. – To jeszcze nie koniec trwającej od czterech lat hossy – uważa Marek Buczak, dyrektor ds. Rynków Zagranicznych Quercus TFI. Realna gospodarka – chociaż w coraz lepszej kondycji – nie radzi sobie tak dobrze jak indeksy giełdowe.

Po słabym dla warszawskiej giełdy pierwszym półroczu, doczekaliśmy się tradycyjnego letniego rajdu. Ten sezonowy efekt ma solidne uzasadnienie statystyczne. W przypadku WIG20 w ciągu ostatnich kilkunastu lat przynosił średnio 14-proc. zwyżkę. Obecny rajd plasuje się na razie poniżej tej średniej i istnieje ryzyko, że nie zdoła jej osiągnąć.

Wydarzenia z przełomu lipca i sierpnia przywracają nadzieję na poprawę koniunktury na warszawskim parkiecie. Główne zagrożenia wciąż pozostają aktualne, a jedynym nowym czynnikiem, przemawiającym za zwyżką, są wyraźne sygnały poprawy w gospodarce polskiej i w strefie euro. Ewentualna hossa zyskuje więc uzasadnienie fundamentalne.

Część inwestorów z podziwem, a niektórzy z niedowierzaniem, obserwuje kolejną hossę na nowojorskim parkiecie. Wszyscy zadają sobie pytanie, jak długo jeszcze potrwa i do jakiej wysokości doprowadzi indeksy. Większość z obawą oczekuje posunięć Fed i z nadzieją patrzy na gospodarkę.

Dynamiczne wzrosty na głównych giełdach świata opierają  się na przekonaniu, że ożywienie w globalnej gospodarce nadejdzie w drugiej połowie roku. Na naszym parkiecie takiej wiary jest znacznie mniej. Zagrożenie wynikające z dłuższego niż się oczekuje czasu powrotu dobrej koniunktury, jest bardzo realne.

Spektakularna hossa w Japonii, rekordy wszech czasów na Wall Street i na głównych giełdach europejskich, to obrazek na podstawie którego postronny obserwator mógłby dojść do wniosku, że globalna gospodarka kwitnie. Taka sytuacja to efekt mieszanki nadziei na ożywienie oraz działań z zakresu polityki pieniężnej.

Podobnie jak miesiąc wcześniej, w kwietniu najgorszą inwestycją okazały się fundusze akcji polskich. Słabsze dane makro i oczekiwania co do dalszych obniżek stóp procentowych sprawiły jednak, że straty poniesione na funduszach akcji można było odrobić na obligacjach.

Warszawski parkiet nie reaguje na żadne pozytywne sygnały i bodźce. Nie zadziałały obniżki stóp procentowych, inwestorzy nie bardzo wierzą w mającą nadejść wkrótce poprawę sytuacji w gospodarce. W przeszłości zwyżkom pomagała niska inflacja. Tym razem może być podobnie.

Podczas bessy jednostki funduszy zrównoważonych i aktywnej alokacji zazwyczaj tracą na wartości solidarnie, zaś w trakcie hossy to te pierwsze spisują się lepiej.

Tytułowe stwierdzenie jest tak oczywiste, że często zapomina się o jego znaczeniu. Warto jednak patrzeć nie tylko na oficjalne stopy procentowe, ale na rynkowy koszt pieniądza. Jego wysokość trafnie wskazuje kierunek ruchu giełdowych indeksów.

Ten rok może okazać się udany dla giełdowych graczy. Sygnały płynące od kilku miesięcy z warszawskiego parkietu napawają optymizmem. W minionych dwunastu miesiącach rynek urósł o kilkadziesiąt procent. Rok 2013 może okazać się przełomowy.

Rynki surowcowe dostarczają dowodów, że zawsze gdzieś jest hossa i zawsze gdzieś jest bessa. W wielu przypadkach jest tak, że niedawne gwiazdy, obecnie znajdują się w gronie największych spadkowiczów.

Bardzo prawdopodobny jest scenariusz, w którym polska gospodarka drugie dno zaliczy w pierwszym kwartale przyszłego roku, po czym zacznie odzyskiwać wigor. Inwestorzy giełdowi już powinni ustawiać się w blokach startowych.